Bieg Niepodległości 2014, czyli jak się przekonałam, że biega się głową

Wczoraj znowu urwałam kilkadziesiąt sekund w biegu na 10 km... 55:54 - pewnie na większości z biegaczy ten wynik nie robi większego wrażenia. Phi... gdyby przynajmniej złamała 50 minut...zdaje się słyszeć. Biegło mi się średnio - niby fajna pogoda, chłodno, szybka trasa z krótkimi podbiegami na wiadukt przy ul. Chałubińskiego - wydawałoby się idealne warunki. Jednak tak gdzieś koło 7 km po raz pierwszy zdarzyło mi się dziwne uczucie jakby nadchodzącego zasłabnięcia i ucisku w klatce piersiowej. Miałam wrażenie, że kręci mi się w głowie. Pierwsza rzecz, o której pomyślałam to hipoglikemia (nie, wbrew pozorom wcale nie podejrzewałam się o zawał), a zaraz potem, żeby się zatrzymać.
Przypomniałam sobie rady B. przed sierpniowym półmaratonem i całe szczęście nie dałam się zwieść bolącym nogom. Zwolnilam, odetchnęłam głęboko, a za chwilę minęłam słupek z napisem "7 km".
Dobra, tyle, to już muszę dać radę :)
Ostatnie 400 m do mety to był sprint nazywany przez niektórych bieganiem "w trupa". Nie wiem, jak mi się to udało, ale wykrzesałam z siebie wszystkie możliwe siły i... jest!
Meta, medal i uśmiech :)
Tylko gdzieś z tyłu głowy pojawiła się myśl - w kwietniu to będzie zaledwie 1/4 dystansu...  ;)

Motywacja mode on!

Wczoraj na dobre rozpoczął się okres przygotowań. Może biegowo niezbyt zaawansowanie, bo zrobiłam tylko 5,3 km, ale wieczorem wybrałyśmy się z koleżanką na zumbę w ramach urozmaicenia :)

Głównym motywatorem okazał się jednak mail od organizatorów maratonu z przyznanym numerem startowym. Muszę przyznać, że nagle to, co czeka mnie w kwietniu stało się bardzo realne i konkretne. Chyba wydrukuję go i powieszę sobie gdzieś w widocznym miejscu, tak, żebym w chwilach zwątpienia mogła przypominać sobie, że to naprawdę się wydarzy. 

Dziś treningu nie będzie, bo mam dyżur, co najwyżej mogę sobie po schodach pobiegać idąc na konsultację... słuchając Piosenki dnia :)